ΡΕΘΕΜΙΚΑ ΝΕΑ • Τετάρτη 31 Μαΐου 2017 ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΕΛ. 7
Πριν από δύο εβδομάδες είχαμε ξε κινήσει στη στήλη αυτή την περιγρα φή της ξενάγησης που κάναμε στις αυλές του Ρεθύμνου στα πλαίσια των «Ημερών Ρεθύμνου 2017», με τον τίτ λο Εις ποίαν κούρτην κάθεσαι κι εις ποί αν λόντζαν είσαι και τον διευκρινιστι κό υπότιτλο Αναζητώντας τις κρυμμέ νες ομορφιές των αυλών του Ρεθύμνου.
Σ’ αυτήν, που θα επαναληφθεί για τους ενδιαφερόμενους σήμερα Τετάρτη 31
Μαΐου, ανιχνεύουμε την ιστορία του Ρε θύμνου μέσα από τις αυλές του (cortes, στα λατινικά και βενετσιάνικα), ενώ πα ράλληλα δεν ξεχνάμε να μιλήσουμε για την αρχιτεκτονική τους, για τη χλωρίδα και την πανίδα τους, για την προσπά θεια ανοίγματός τους προς τον δρόμο, τον έξω κόσμο δηλαδή επί Ρωσικής Κα τοχής, για τις μεθόδους υποκατάστα σης των λειτουργιών τους όταν η δη μιουργία τους στο οικόπεδο είναι αδύ νατη κ.λπ. Με την ευκαιρία ας επαναλά βουμε εδώ επιγραμματικά τις λειτουρ γίες των αυλών, από τη βενετοκρατία μέχρι και τη δεκαετία του 1950: ατομική υγιεινή, πλυσίματα κάθε είδους, ύδρευ ση από πηγάδια και στέρνες, παραγωγή λαχανικών και φρούτων, μαγείρεμα, γε ωργικές εργασίες (πάτημα σταφυλιών, απόσταξη στεμφύλων κ.ά.), διαμονή οικιακών ζώων (γαϊδουριού, κατσίκας, ορνίθων κ.λπ.), αναψυχή (ξεκαλοκαί ριασμα), και βέβαια, κοινωνική συνα ναστροφή, ιδιαίτερα των γυναικών.
Ξεκινήσαμε από μια
από τις επιφανέστερες αυλές της πόλης, εκείνη του Ιστορικού και
Λαογραφικού Μουσεί
ου, και συνεχίσαμε με
την αυλή του ξενοδο
χείου Veneto, που είναι
πολύ πιθανόν να ήταν η
αυλή του βενετσιάνικου
μοναστηριού του Αγίου
Νικολάου. Σειρά είχαν οι
αυλές των εστιατορίων
Αυλή, Πηγάδι και Σοκάκι. Ακολούθησαν οι αυλές της οδού Κλειδή, όπου στο γνωστό από τους ερωτιδείς του θυρώματός του κτήριο η αυλή του είναι διπλή (μια υπηρεσιακή και μια γεωργική). Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε την αυλή του ξενοδοχείου Casa Vitae, με το οθωμανικό της αναβρυτήριο. Στον ίδιο δρόμο, την οδό Πατελάρου, γνωρίσαμε επίσης της αυλή της -πιθανής- εκκλησίας του Αγίου Λαζάρου, όπου αντικρίσαμε ένα δείγμα του προαναγεννησιακού Ρεθύ μνου, έναν λατρευτικό νιπτήρα για τις ανάγκες του λατινικού ιερατείου, και έναν σύγχρονο ανθώνα, που η νοικοκυρά της αυλής βαγιοκλαδίζει τα λουλούδια του έχοντάς τα σαν παιδιά της.
Στην Περβόλα της οδού Πατελά ρου. Την μεγάλη έκπληξη αποτέλεσε, για όσους δεν την είχαν επισκεφθεί, η «Περ βόλα» της οδού Πατελάρου, μία από τις πέντε παλιότερα του Ρεθύμνου. Εκεί εντυπωσιαστήκαμε διαπιστώνοντας ιδί οις όμμασι αυτό που υποψιαζόμασταν, ότι δηλαδή πίσω από τα κτήρια της συνε χούς δόμησης και τους πανύψηλους μα
ντρότοιχους, που ούτε οι Ρωσικές αρχές Κατοχής του Ρεθύμνου δεν κατόρθωσαν να χαμηλώσουν το 1898, κρύβονται αυ λές και κήποι συνεχόμενοι, που μερικές φορές απαρτίζουν μεγάλα σύνολα. Εντυ πωσιακό και άξιο αναφοράς και προβο λής είναι και το γεγονός ότι οι μαθητές ενός σχολείου του Ρεθύμνου, του 1ου Δη μοτικού, διατηρούν εδώ μέσα τον λαχα νόκηπό τους, τα προϊόντα του οποίου δι αθέτουν για τα συσσίτια της Κυρίας των Αγγέλων!
Στην διπλανή οδό Μαβίλη ένας καλός φίλος της ξενάγησης μας έχει υποσχεθεί ότι θα μας επιτρέψει να ανέβουμε κατά ομάδες στο δώμα του σπιτιού του, για να «ανακαλύψουμε» ακόμα μία, μικρότε ρη οπωσδήποτε, Περβόλα. Να υπενθυ
μίσουμε ότι οι άλλες τρεις συνονόματες του Ρεθύμνου ήταν του Λυκούργου και των Χαρακιών στην σπιανάδα της Φορ τέτζας και εκείνη στην τάφρο του περιμε τρικού τείχους, στην οδό Δημακοπού λου.
Αυλή Χακί Μπαμπά. Σ’ αυτή την άγνω στη αυλή θα συναντήσουμε, εφόσον ο ιδιοκτήτης της μας το επιτρέψει (ειδ’ άλ λως θα το δούμε σε φωτογραφία) ένα μνημείο για το οποίο είχαμε κάνει αναφο ρά στο βιβλίο «370 μνημειακά κενά στην ιστορική τοπογραφία του Ρεθύμνου». Πρόκειται για τον τουρμπέ (νεκρικό μνη μείο) του Χακί Μπαμπά. Ο Χακί Μπαμπάς Λυκάκης ήταν γιος του ιδρυτή του τεμέ νους Γιαχγιά Ιμπραΐμ (Τζαμί Ξύλινου Μι
ναρέ) Μεχμέτ Μπαμπά, που είχε καταγω γή από τη Νίκαια και ανήκε στην αίρε ση των Καδρίδων. Όταν πέθανε θάφτηκε σε κρύπτη κάτω από τον τρούλο που θα δούμε στην εκεί αυλή. Κατά την ανταλ λαγή των πληθυσμών το έτος 1925 οι Τουρκορεθύμνιοι έκαναν αποκομιδή των οστών του. Με την ευκαιρία θα υπενθυ μίσουμε ότι παρόμοια μνημεία, που δεν υπάρχουν σήμερα, το Ρέθυμνο διέθετε για τον Ιμάμ Πασά, για τον Μεχμέτ Μπα μπά, για τον Μουσταφά Εφέντη, για τον Σεχίτη (μάρτυρα του Ισλάμ) της Φορτέ τζας, για τον Σεχίτη της Σοχώρας, για τον Σκουλή Μπαμπά, για τον Χασάν Μπαμπά και για άγνωστο σήμερα μουσουλμά νο στην Άμμος Πόρτα, ενώ διασώζονται εν μέρει εκείνα του Εβλιγιά στον ομώνυ μο λόφο, του τεκέ της Νερατζές και του ιδρυτή του τεμένους Καρά Μουσά Πασά. Όμως αυτά θα τα δούμε σε μια άλλη θε ματική περιήγησή μας.
Αυλή οικίας Αλή Βαφή Σελιανάκη. Το γεγονός ότι η εμπορική επιχείρηση που στεγάζεται εδώ φέρει τον τίτλο «Ο Κή πος του Αλή Βαφή» δεν πρέπει να μας κάνει να νομίσουμε ότι έχουμε να κά νουμε με έναν κήπο. Στην πραγματικότη τα θα δούμε μια αυλή της περιόδου της Οθωμανικής Κατοχής, στρωμένη αρχι κά με ομοιόμορφες πολυγωνικές πέτρι νες πλάκες και βοτσαλωτά. Η αυλή αυτή δεν ήταν ασφαλώς τυπική του Ρεθύμνου, αφού ο ιδιοκτήτης της, όπως και του νε οκλασικού μεγάρου, Αλή Βαφή Σελιανά κης υπήρξε ο πιο πλούσιος κάτοικος της πόλης όλων των ιστορικών περιόδων, τη ρουμένων βέβαια των αναλογιών. Για την αυλή αυτή μπορούμε να διαβάσουμε αρ κετά στους «Βουκέφαλους», μη λησμο νώντας όμως ούτε στιγμή ότι πρόκειται για ένα βιβλίο μυθοπλασίας...
Στης κυρίας Αμαλίας την αυλή. Βρισκόμαστε σε μια από τις ιστο ρικότερες αυλές του Ρεθύμνου, η οποία βέβαια έχει αλλάξει κατά πολύ από την εποχή στην οποία θα μεταφερθούμε με τη σκέψη μας. Είμαστε στην αυλή του ιδιω
τικού νηπιαγωγείου, από το 1899, και του δημοτικού σχολείου, από το 1906, της Αμαλίας Μανουσάκη Ζαννιδάκη. Ήταν ένα πρότυπο εκ παιδευτήριο για το Ρέθυμνο, που άφησε τις καλύτερες των αναμνή σεων σε όσους και όσες είχαν την
Αυλή εκκλησίας Αγίου Γεωργίου
Γρότας. Και φτάνουμε σε μια από τις
ιστορικότερες εκκλησίες του Ρεθύ
μνου, τη μόνη για την οποία γνωρί
ζουμε μέχρις στιγμής με σιγουριά ότι
είχαν δικαίωμα να χρησιμοποιούν για
τις λατρευτικές τους ανάγκες οι ορθό
δοξοι Ρεθεμνιώτες κατά την πρώτη
-και πιο άγρια- περίοδο της οθωμανι
κής κατοχής της πόλης. Είναι η γνω
στή ως «Άη Γιώργης στη Γρότα», που
σημαίνει στον αδιέξοδο δρόμο. Τέ
τοιες γρότες έχουμε βέβαια πολλές
στην παλιά πόλη, όμως εδώ βλέπου
με τη μοναδική που οδηγεί σε έναν
ναό και μάλιστα τόσο ιστορικό. Αν
βρούμε την αυλόπορτά του ανοιχτή,
θα μπορέσουμε να χαρούμε και το «κηπούλι» του, μια πραγματική όαση μέσα σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες -σε πρώτη ματιά- συνοικίες της πόλης. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το κλείδωμα της αυλόπορτας είναι αναγκαστικό τα βράδια εξαιτίας της πιθανότητας καταφυγής στην αυλή αυτή ζευγαριών, για τα οποία το απόμερο του τόπου λειτουργεί -φαίνεται- ως πόλος έλξης!
Αυλή Κέντρου Νέων Δήμου Ρεθύμνης.
Αν δεν μας είναι γνωστή η αυλή αυτή, από
την παρακολούθηση κάποιου καλλιτεχνικού
μαθήματος ή μιας θεατρικής παράστασης,
θα εντυπωσιαστούμε. Κι αυτό όχι μόνο για
τα δέντρα και την προσεγμένη διαμόρφωσή
της σε διάφορα επίπεδα αλλά και από τη δι
απίστωση ότι αποτελεί την κοινή αυλή, το αί
θριο, τριών ουσιαστικά κατοικιών. Κι όσο και
αν τα κτήρια αυτά είχαν περιέλθει παλιότερα
σε άσχημη κατάσταση, το ένδοξο παρελθόν
τους δεν κρυβόταν, αφού το ένα τουλάχιστον
από αυτά διακοσμούνταν με οροφογραφί
ες του Γεωργίου Γαληνού. Σήμερα, δύο σχε
δόν δεκαετίες μετά την αποκατάστασή τους,
η Αρχαιολογική Υπηρεσία θα πρέπει κάποια στιγμή να επιστρέψει την ορο φογραφία που εν όψει των εργασιών αποκατάστασης είχε τότε αποκολλήσει, αφού μάλιστα πρόκειται για ένα δημόσιο κτήριο με ελεύθερη προσβασιμότη τα, οπότε οι Ρεθεμνιώτες θα μπορούν να την απολαμβάνουν ελεύθερα. Θα εί ναι άλλωστε η μοναδική στην οποία θα μπορούν να έχουν πρόσβαση.
Αυλή Μητροπολιτικού
Ναού. Εδώ θα σταθούμε πε
ρισσότερη ώρα, όχι όμως
για να συζητήσουμε για τη
σημερινή διαμόρφωση, που
ονομάστηκε ψευδώνυμα
«βιοκλιματική» και, αντί να
της προσφέρει περισσότερο
πράσινο, της αφαίρεσε τους
εντυπωσιακούς φίκους και
την κατάντησε «πλακόστρω
τη πλατεία»! Εδώ θα σταμα
τήσουμε για να μιλήσουμε
για την ακόμα παλιότερη διαμόρφωσή της, όταν ο μητροπολιτικός ναός σαν
Προαύλιο οδού Δημακοπούλου. Τι μπορεί να μας
κάνει να παρακάμψουμε την πορεία μας για να επισκε
φθούμε μια τόσο ταπεινή και εγκαταλελειμμένη αυλή, ή
καλύτερα προαύλιο; Με προσεκτική ματιά θα παρατη
ρήσουμε ότι τη βόρειά της πλευρά συγκροτούν τα τε
λευταία λείψανα του χερσαίου τείχους της πόλης, δύο
άλλα σωζόμενα στοιχεία του οποίου αποτελούν η Με
γάλη Πόρτα και τα θολωτά καταλύματα των stradioti
στην περιοχή της Αρβανιτιάς. Ευτυχώς οι περισσότεροι
από τους πειρατές που επιχείρησαν να καταλάβουν το
Ρέθυμνο, δεν μπόρεσαν. Ακόμα και ο Χαϊρεντίν Μπαρ
μπαρόσα, ως αρχιναύαρχος του οθωμανικού στόλου,
μόνο τα περίχωρα της πόλης κατάφερε να λεηλατή
σει το 1538. Η επιδρομή όμως αυτή ήταν η αιτία της οι
κοδόμησης του περιμετρικού τείχους, που εκπλήρωσε
τον σκοπό του μόλις μια φορά: το 1562, απέτρεψε την κατάληψη της πόλης από τον Ντρα γούτ Ρεΐς. Το 1571, όμως, δεν κατάφερε να αποτρέψει τον Ουλούτζ Αλή, που κατέστρεψε εκκλησίες και κατοικίες (1.591 από τις 3.091), και άνοιξε ως και τους τάφους για να αποσπά σει τιμαλφή. Ούτε όμως και το 1646 το τείχος αυτό στάθηκε ικανό να αποκρούσει αποτελε σματικά τη νέα εχθρική επίθεση. Βέβαια, τότε πια, ούτε και το, κατά πολύ ισχυρότερό του, τείχος της Φορτέτζας μπόρεσε να αντισταθεί στην οθωμανική λαίλαπα. Να λοιπόν τι μας θυμίζει η ταπεινή αυτή αυλή του Ρεθύμνου!
Αυλή Αγίας Βαρβάρας. Ο αύλειος χώρος της Αγίας
Βαρβάρας διαμορφώθηκε αρχικά το έτος 1885, όταν η
χριστιανική κοινότητα του Ρεθύμνου αγόρασε από τον
μουσουλμάνο ιδιοκτήτη του τα ερείπια ενός χαμάμ,
το οποίο διέσωζε την ανάμνηση ομώνυμου ναού της
βενετοκρατίας. Κατά την επιδημία, τότε, της ευλογιάς,
πείστηκε να το πουλήσει για την οικοδόμηση του ναού
της Αγίας, που θεωρούνταν προστάτιδα, χριστιανών
και μουσουλμάνων, από την θανατηφόρο ασθένεια. Η
εκκλησία είχε μια αξιόλογη αυλή, από την οποία όμως
στη συνέχεια παρέμεινε ένα ελάχιστο μέρος. Αρχικά
το έτος 1892 με έξοδα του ομογενούς Μιχαήλ Μοσχά
κη από την Τεργέστη οικοδομήθηκε στα βόρειά της το
ομώνυμο παρθεναγωγείο, με τρεις συνολικά αίθουσες,
στις οποίες μεταστεγάστηκε το σχολείο από το διδα
κτήριο στα βόρεια του μητροπολιτικού ναού, όπου στεγαζόταν από το 1862. Στις αρχές του επόμενου αιώνα προστέθηκαν κτήρια στα δυτικά της αυλής, περιορίζοντάς την πια ασφυ κτικά. Στα βόρεια της σημερινής αυλής θα προσέξουμε τον εκτεταμένο αυλόκηπο, έναν από τους μεγαλύτερους του Ρεθύμνου, που φτάνει μέχρι τους κήπους της Εθνικής Τράπεζας και του Σχολείου της κυρίας Αμαλίας, που θα επισκεφθούμε αμέσως μετά.
Αυλή Εθνικής Τράπεζας. Βρισκόμα
στε μπροστά σε ακόμα μια αυλή-όαση,
στο κέντρο της παλιάς πόλης, στον δρό
μο που συνδέει τους δύο κεντρικούς της,
τη «Μικρή» με τη «Μεγάλη» Αγορά. Η τε
ράστια -αναλογικά- αυτή αυλή διαμορφώ
νεται γύρω από το νεοκλασικό κτήριο, το
οποίο αναστηλώθηκε εκ βάθρων μετά τον
Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τους βομβαρ
δισμούς του οποίου είχε ισοπεδωθεί, παγι
δεύοντας στα ερείπια του καταφυγίου του
και τις αρχές του Ρεθύμνου. Όμως τα τελευ
ταία χρόνια οι επικαλυμμένοι χώροι της αυ
λής έχουν κατισχύσει των ακάλυπτων και
τύχη να αλφαβητιστούν από τις εκλεκτές παιδαγωγούς του, που λειτουργούσαν κάτω από την επίβλεψή της μέχρι τα βαθιά της γηρατειά. Αν και το ίδιο του κτήριο του εκπαιδευτη ρίου δεν ήταν το ιδανικότερο (είχε χρησιμοποιηθεί και ως λέσχη των Ρωσικών στρατευ μάτων κατοχής), εκείνη που ξεχώριζε ήταν η αυλή του, στην οποία απαθανατίστηκαν φω τογραφικά εκατοντάδες Ρεθεμνιωτόπουλα. Σήμερα αυτή έχει διαμορφωθεί εν μέρει με μια μικρή πισίνα, για τις ανάγκες του όμορφου μικρού ξενοδοχείου που στεγάζεται εδώ.
την κλώσα προστάτευε τριγύρω του τα «χριστιανικά καταστήματα» της πό λης. Κι αυτά ήταν βέβαια τα εκπαιδευτήρια (αλληλοδιδακτικά σχολεία, ελλη νικό σχολείο αρρένων, παρθεναγωγείο και ημιγυμνάσιο), το κτήριο της δη μογεροντίας και τα βοηθητικά της λειτουργίας του ναού κτήρια. Μια απει κόνισή τους θα έχουμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε με την ησυχία μας στην προβολή που θα ακολουθήσει την ξενάγησή μας.
του πρασίνου και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο
λόγο: για το παρκάρισμα μερικών αυτοκινήτων υπαλλήλων... Το ίδιο θα δούμε και σε μια επόμενη στάση μας, στο Νοσοκομείο, όπου οι αυλές είχαν σχεδιαστεί από την χορηγό του Παγκρητική Αμερικής για το περπάτημα και την αναψυχή των ασθενών και όχι βέβαια για το παρκάρισμα των αυτοκινήτων του προσωπικού. Φανταστείτε να έκαναν το ίδιο και οι εκ
παιδευτικοί μας στις αυλές των δικών τους σχολείων!
Αυλή οικίας
Δρανδάκη. Σε
άλλες θεματι
κές ξεναγήσεις
έχουμε δει ανα
λυτικά τις κατά
καιρούς χρή
σεις του κτηρί
ου αυτού, που
ξεκίνησε ως βε
νετσιάνικο μέ
γαρο, εντυπω
σιακό ήδη από
την απεικόνιση «Civitas Rethymnae» των αρχών του 17ου αιώνα, και συνέχισε ως κονάκι, με μια ριζική μετασκευή το έτος 1844, όπως μαρτυρεί και η δίγλωσση επιγραφή του εντυπωσιακού θυρώματος εισόδου. Από εκεί και πέρα αποτέλεσε ένα τυπικό οθωμανικό κτίσμα, με χρήσεις από τον Ιζέτ Πασά, το Αγγλικό Τηλεγραφείο και την οικογένεια Δρανδάκη, που το κατοικεί μέχρι σήμερα. Εξίσου και ίσως περισσότερο εντυπωσιακό με την πρόσοψή του είναι και το «κρυφό» αίθριο στο κέντρο του κτηρίου, το οποίο θα επισκεφθούμε χάρη στην ευγενική συγκατάθεση των ιδιο κτητών του, για να μεταφερθούμε σε μια άλλη εποχή, με τα τυπικά βαλκανικά χαγιάτια, την εκτεταμένη χρήση του ξύ
λου αλλά και την υπάρχουσα κρήνη, που εξυπηρετούσε τις ανάγκες του σημαντικού αυτού κονακιού της πόλης.
Αυλή Κέντρου
Κρητικής Χειρο
τεχνίας. Εδώ θα
έχουμε την ευκαι
ρία να επισκεφθού
με την αυλή ενός
διαφορετικού τύ
που κτηρίου, ενός
βιοτεχνικού δηλα
δή χώρου. Πρόκει
ται για την ελαιο
φάμπρικα της οι
κογένειας Λαμπρό
πουλου-Μουσούρου, την οποία θα διασχίσουμε για να μπορέσουμε να προσπελάσουμε την αυλή. Με προσε κτική ματιά θα εντοπίσουμε το πηγάδι με το μονολιθι κό «μποντζάλε» του, την απαραίτητη γούρνα, όπως και έναν πιεστικό κύλινδρο, ο οποίος αποτελεί στην πραγ ματικότητα μια μουσουλμανική επιτύμβια στήλη! Δεν θα ξεχάσουμε να παρατηρήσουμε μια από τις τρεις πιο εντυπωσιακές καγκελόπορτες του Ρεθύμνου, που κλείνει τον προαύλιο χώρο του κτηρίου, σήμερα Κέντρου Κρη τικής Χειροτεχνίας. Η δεύτερη είναι εκείνη που συναντή σαμε στη νότια είσοδο της αυλής του Κέντρου Νέων. Η τρίτη εντυπωσιακή καγκελόπορτα ήταν εκείνη του Τούρ κικου (1ου) Σχολείου, στα δυτικά του Αγίου Φραγκίσκου, που «εξαφανίστηκε» πριν από λίγα χρόνια κατά τις εργα σίες διαμόρφωσης της Πλατείας Μικρασιατών!
Στο πρόγραμμά μας
είναι να γνωρίσουμε και
άλλες αυλές, αν βέβαια
προλάβουμε, την αυλή
του τεμένους Καρά
Μουσά Πασά, την αυλή
του ευπατρίδη Γιάν
νη Βογιατζάκη στη νέα
πόλη, την αυλή του Ρω
σικού Νοσοκομείου,
την αυλή του 2ου Δημο
τικού Σχολείου (Καμα
ρακιού, χωρίς όμως τον
κινηματογράφο της) και
την αυλή του τεκέ Βελή
Πασά. Στην πραγματι
κότητα θα ξεκινήσουμε απ’ αυτήν και θα ακολουθήσουμε αντίστροφη πορεία απ’ ότι στην πρώτη μας περιήγηση στις αυλές του Ρεθύμνου, αφού στην αυλή του σημερινού Μου σείου θα πραγματοποιηθεί το βράδυ άλλη εκδήλωση. Έτσι, θα ξεκινήσουμε απ’ αυτήν για να καταλήξουμε εν τέλει σε μια άλλη αυλή, εκείνη της μονής του Αγίου Φραγκίσκου. Κι επειδή εκεί μπορεί να έχει κρύο, θα μπούμε λίγο παρα
μέσα, στο (μη υπάρχον σήμερα) εγκάρσιο κλίτος του κα θολικού, για να παρακολουθήσουμε σε προβολή μια ολό κληρη σειρά αυλών, στις οποίες δεν έχουμε τη δυνατότητα να μπούμε, είτε για λόγους ιδιωτικότητας είτε επειδή αυτές αποτελούν πια ιστορικό παρελθόν.
Και τι δεν θα δούμε στην
προβολή-συζήτηση: την αυλή
με τον Έσπερο, την αυλή και
το προαύλιο του Γυμνασίου
Θηλέων, τις αυλές των κλινι
κών Δανδόλου και Λυράκη,
τις αυλές των τζαμιών Χασάν
Μπαμπά και Βαλιδέ Σουλ
τάνας, την αυλή του σπηλαι
ώδους ναού του Αγίου Σπυ
ρίδωνα κάτω από τη Φορ
τέτζα, την αυλή της παλιότε
ρης Εμπορικής Τράπεζας με την «περίεργη» ιστορία της, την αυλή της Λό τζιας, την αυλή του ναού του Αγίου Ιωάννη Εβλιγιά, την αυλή του Νοσοκο μείου (όπως είχε σχεδιαστεί να ήταν), την αυλή-προαύλιο των Φυλακών του Ρεθύμνου και την αυλή του Απολυμαντηρίου. Θα δούμε επίσης 18 τουλά χιστον ιδιωτικές αυλές και άλλες 10 της γειτονιάς του εμψυχωτή της ξενάγη σης. Για το κλείσιμο της προβολής θα κρατήσουμε την έκπληξη του προσδι ορισμού της αυλής στην οποία έμεινε ο περιηγητής Fr. Sieber πριν από δύο
ακριβώς αιώνες στο Ρέθυμνο. Αν ενδιαφέρεστε για όλα αυτά, οι «Ημέρες Ρε θύμνου» σας περιμένουν στην τελευταία τους για φέτος δράση, στην περι ήγηση που θα ξεκινήσει στις 6.30 μ.μ. από την πλατεία με τα μικρά σιντρι βάνια μπροστά στο Παλαιοντολογικό Μουσείο και προβολή-συζήτηση στις
8.30-9.30 μ.μ. στον Άγιο Φραγκίσκο. Τελειώνοντας θα θυμηθούμε μερικούς εξαίσιους στίχους του Βιτσέντζου Κορνάρου για περβόλια ορεχτικά με δέ ντρα μυρισμένα.
* Ο Χάρης Στρατιδάκης είναι Δρ Παιδαγωγικής - ερευνητής - συγγραφέας strharis@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου