ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ • Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2022
Ήταν το έτος 1996 που στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Αγωγής και Ενημέρωσης Φάλκονας, το οποίο στεγαζόταν στο χωριό Καρωτή Ρεθύμνης, μόλις είχα τελειώσει ένα εκπαιδευτικό πρό- γραμμα με τα παιδιά κάποιας σχολικής τάξης. Τα είχα οδηγήσει στο λεωφορείο που μου τα είχε φέρει μέχρι εκεί και ξαναγύρισα στις αίθουσες, να τις τακτοποιήσω και να κλείσω. Κάποια στιγμή πήρε το μάτι μου στην εξώπορτα να με κατασκοπεύουν μερικά πονηρά ματάκια. Βγή- κα έξω να τους μιλήσω και τα παιδιά άρχισαν ν’ απομακρύνονται. Τα φώναξα κι είδα ότι ήταν παιδιά Ρομά. Προφανώς οι γονείς τους δεν τα άφηναν μόνα στον καταυλισμό αλλά ούτε και τα εξαπέλυαν για φιλανθρωπία. Τα είχαν πάρει μαζί στα Datsun τους, να μαθαίνουν τη δουλειά εξ απαλών ονύχων. Είχαν υποθέσει ότι το παλιό διδακτήριο που βρισκόμασταν στέγαζε κάποιο σχολείο, άλλωστε είχαν δει πριν από λίγο τα παιδιά να βγαίνουν απ’ αυτό, και παραφύλαγαν να δουν πώς μπορεί να είναι από μέσα ένα τέτοιο οίκημα. Τα φώναξα, τα κέρασα κάτι και τους πρότεινα να τα ξεναγήσω στις αίθουσες και στο διδακτικό υλικό. Κι αυτά, σαν συνεννοημένα, «καρφώθηκαν» στο πρόπλασμα του ανθρώπινου σώματος που είχα πάνω σ’ ένα πάγκο (φω- τογραφία) κι εντυπωσιάστηκαν ακόμα περισσότερο όταν άρχισα να αποσπώ απ’ αυτό τα διά- φορα όργανα του σώματός μας, ονομάζοντάς τα.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ
